تعزیه از هنرهای آیینی مذهبی کهن است که از دیرباز در تفرش رونق داشته بطوریکه این دیار را مهد تعزیه ایران نامیده اند.

براساس تحقیقات وپژوهشهای تاریخی تعزیه خوانی وشبیه خوانی ازعهد باستان درایران مرسوم بوده و این نمایش آیینی مذهبی زمینه و بستر شکل گیری تعزیه دردوره های بعد را مهیاکرده است.

با این حال تاریخچه پیدایش تعزیه به صورت دقیق پیدا نیست برخی با باور به ایرانی بودن این نمایش آیینی و پاگیری آن را به ایران پیش از اسلام به پیشینه سه هزار ساله سوگواری بر مرگ پهلوان مظلوم داستانهای ملی ایران سیاوش (سوگ سیاوش ) نسبت داده و این آیین را مایه و زمینه ساز شکل گیری آن دانسته و برخی دیگر با استناد به گزارشهایی، پیدایی آن در ایران بعد از اسلام و مستقیما از ماجرای کربلا و شهادت امام حسین (ع) می دانند.

اما ایرانیان در ساختن تعزیه و به نمایش درآوردن وقایع کربلا یعنی نبرد اولیاء با اشقیا و شهادت مظلومانه امام حسین(ع) و حدیث مصایب سیدالشهداء به طریق نمایش های آیینی تجربه ای کهن دارند در حالی که اوج و نماد تعزیه درایران بربنیاد وقایع کربلا و دریک نمایش ماوا گرفته وبه صورت تعزیه جلوه گر شده است. 

بنابراین تعزیه و شبیه خوانی به عنوان هنری اصیل و یکی از مهم ترین ابزارهای پیام رسانی واقعه کربلا، درپی مراسم دسته گردانیهای مذهبی دردهه اول محرم و دهه آخر صفر پدید آمد و با این مراسم آمیخت و همراه شد به طوری که هر ساله با فرا رسیدن ماه محرم و صفر جای جای شهر های ایران میزبان گروه های هنری تعزیه گردان و شبیه خوان متعددی که همان عامه مردم بودندگردید که به رسم دیرین با بازسازی صحنه های عاطفی و به یاد ماندی از مظلومیت کاروان حسینی ( ع ) و اهداف قیام عاشورا در حیاط کاروانسراها، بازارها، میادین، فضای باز یا منازل شخصی و پس از آن در حسینیه ها و تکایا نقش موثری در آشنایی اقشار مختلف با واقعه کربلا و قیام امام حسین (ع) ایفا نمودند.